NEPOSTOJANJE PRAVA NA UVEĆANU ZARADU PO OSNOVU PRODUŽENOG OSIGURANJA (STAŽ OSIGURANJA SA UVEĆANIM TRAJANJEM)
Vreme za koje je lice bilo osigurano po osnovu produženog osiguranja (staž osiguranja sa uvećanim trajanjem) ne predstavlja vreme provedeno na radu, te za to vreme zaposleni ne može ostvariti pravo na uvećanu zaradu po tom osnovu
’’Zaposleni ostvaruje pravo na uvećanu zaradu po osnovu vremena provedenog na radu za svaku punu godinu rada ostvarenu u radnom odnosu. U smislu člana 108. stav 1. tačka 4) Zakona o radu zaposleni ima pravo na uvećanu zaradu po osnovu ’’minulog rada’’ samo za vreme provedeno na radu u radnom odnosu.
Prema tome, vreme za koje je lice bilo osigurano po osnovu produženog osiguranja (staž osiguranja sa uvećanim trajanjem) ne predstavlja vreme provedeno na radu, te za to vreme zaposleni ne može ostvariti pravo na uvećanu zaradu po tom osnovu,’’
(Mišljenje Ministarstva za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja, br. 011-00-321/2014-02 (1) od 3.9.2014. godine)
MINIMALNA VISINA OSNOVNE ZARADE
Osnovna zarada po satu, obračunata kao proizvod cene rada i koeficijenta posla, ne može biti niža od minimalne cene rada za mesec u kome se vrši isplata, uvećane za pripadajući porez i doprinos
’’Članom 107. Zakona o radu utvrđeno je da se elementi za obračun i isplatu osnovne zarade utvrđuju opštim aktom (kolektivni ugovor i pravilnik o radu) i ugovorom o radu.
Članom 111. Zakona, propisano je da zaposleni ima pravo na minimalnu zaradu za standarni učinak i vreme provedeno na radu. Minimalna zarada određuje se na osnovu minimalne cene rada utvrđene u skladu sa navedenim zakonom, vremena provedenog na radu i poreza i doprinosa koji se plaćaju iz zarade. Poslodavac je dužan da minimalnu zaradu isplati zaposlenom u visini koja se određuje na osnovu odluke o minimalnoj ceni rada koja važi za mesec u kome se vrši isplata. Zaposleni koji prima minimalnu zaradu, ima pravo na uvećanu zaradu iz člana 108. Zakona o radu, na naknadu troškova i druga primanja koja se smatraju zaradom u skladu sa zakonom.
Prema tome, zaposleni za standarni radni učinak i vreme provedeno na radu ima pravo na osnovnu zaradu, u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu, a najmanje u visini minimalne zarade.
Ukoliko je opštim aktom uređeno da se osnovna zarada obračunava kao proizvod cene rada i koeficijenta posla, vrednost cene rada po satu može biti utvrđena u manjem iznosu od minimalne cene rada, ali osnovna zarada po satu (obračunata po osnovu navedenih elemenata), ne može biti niža od minimalne cene rada koja važi za mesec u kojem se vrši isplata, uvećane za pripadajuće poreze i doprinose iz zarade’’.
(Mišljenje Ministarstva za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja, Sektor za rad, br. 011-00-662/2015-02 od 2.7.2015. godine)
